Alsof ik in een andere wereld was. Een wereld van stilte, ritme en waar ik even niets hoefde. In die korte momenten van stilte  tijdens deze dienst, werd ik geconfronteerd met mijn binnenwereld en de chaos in mijn hoofd.  Daar, temidden van de monniken kon ik mij niet laten afleiden, kon ik niet weglopen voor mijzelf, dus bleef ik netjes zitten.  

Aan de ene kant voelde ik mij enorm onrustig  in mijn hoofd en in mijn lijf.

Ik voelde de rouw over mijn moeder, die na een jarenlang ziekte twee jaar daarvoor was overleden aan uitgezaaide borstkanker. Ik voelde de verantwoordelijkheid die ik had over mijn kinderen. Ik voelde de druk als ambulant hulpverlener om mijn cliënten zo goed mogelijk te helpen, maar niet lukte in de uren die ik werkte.  

Ik had het gevoel dat ik op allerlei terreinen tekort schoot naar de mensen om mij heen. Mijn vader, mijn vriendinnen, mijn familie, mijn man, de kerk, mijn grootouders. Ik wilde zoveel aan ze geven, maar voelde mij leeg en had al mijn energie voor mezelf nodig.

En aan de andere kant voelde ik rust en gebeurde er iets bijzonders in mij mij.

Ik voelde mij thuis op een plek waar ik nog nooit geweest was. 

Ik voelde dat ik er mocht zijn, met al mijn onrust, mijn vragen, mijn angsten, mijn verdriet. Ik hoefde niets te doen, aan niemand iets uit te leggen en ik hoefde geen moeilijke vragen te beantwoorden. Het zitten in de stilte, met mezelf, omringd door mensen die ik niet kende, een monnik die een eenvoudig gebed uitsprak over alle mensen met pijn en verdriet, schoot direct mijn hart in!

Na deze eerste kennismaking met het klooster, ben ik veel boeken gaan lezen, schoof ik regelmatig in de houten banken tijdens een dienst, heb ik gesprekken met kloosterlingen gevoerd, individuele én groepsretreats gevolgd en woonde ik diverse lezingen bij over de Benedictijnse spiritualiteit. 

Thuis begon ik heel eenvoudig te oefenen met stiller worden en leerde ik naar binnen keren en vooral mijzelf onder ogen te komen. In deze meditatieve momenten, die lang niet altijd gemakkelijk waren, zakte ik steeds meer van mijn hoofd naar mijn hart. Ik leerde om het 'uit te houden' met mijn onrust en stress en er niet van weg te lopen en maar door te gaan. Ik leerde álles wat zich aandient te accepteren. Naast dat ik meer rust kreeg werd ook mijn geloof versterkt en verdiept en kreeg ik een ruimere blik op geloven.

Mijn verdere ontdekkingen en proces in mijn zoektocht naar meer rust heb ik beschreven in mijn boek 'Rust, ritme, ruimte - leren van de Benedictijnse kloosterhouding'.

Tot op de dag van vandaag ben ik uitermate gefascineerd in de kloosterhouding en ben ik geboeid wat deze oude spiritualiteit ons vandaag de dag nog steeds te leren heeft. Dankbaar en, nog steeds een tikkeltje, verbaasd ben ik dat ik sinds een aantal jaar begeleider mag zijn tijdens de stilteretraites in het klooster waar voor mij alles begon!

Hoe bijzonder!