Van stress naar rust

Ik houd erg van;

 

Tijdens mijn eerste kennismaking met de Benedictijnse kloosterhouding, tijdens een gebedsdienst die maar 20 minuutjes duurde, gebeurde er van alles bij mij van binnen.

Alsof ik in een andere wereld was. Een wereld van stilte, ritme en waar ik even niets hoefde. In die korte momenten van stilte  tijdens deze dienst, werd ik geconfronteerd met mijn binnenwereld en de chaos in mijn hoofd.  Daar, temidden van de monniken kon ik mij niet laten afleiden, kon ik niet weglopen voor mijzelf, dus bleef ik netjes zitten.  

Aan de ene kant voelde ik mij enorm onrustig  in mijn hoofd en in mijn lijf.

Ik voelde de rouw over mijn moeder, die na een jarenlang ziekte twee jaar daarvoor was overleden aan uitgezaaide borstkanker. Ik voelde de verantwoordelijkheid die ik had over mijn kinderen. Ik voelde de druk als ambulant hulpverlener om mijn cliënten zo goed mogelijk te helpen, maar niet lukte in de uren die ik werkte.  

Ik had het gevoel dat ik op allerlei terreinen tekort schoot naar de mensen om mij heen. Mijn vader, mijn vriendinnen, mijn familie, mijn man, de kerk, mijn grootouders. Ik wilde zoveel aan ze geven, maar voelde mij leeg en had al mijn energie voor mezelf nodig.

En aan de andere kant voelde ik rust en gebeurde er iets bijzonders in mij mij.

Ik voelde mij thuis op een plek waar ik nog nooit geweest was. 

Ik voelde dat ik er mocht zijn, met al mijn onrust, mijn vragen, mijn angsten, mijn verdriet. Ik hoefde niets te doen, aan niemand iets uit te leggen en ik hoefde geen moeilijke vragen te beantwoorden. Het zitten in de stilte, met mezelf, omringd door mensen die ik niet kende, een monnik die een eenvoudig gebed uitsprak over alle mensen met pijn en verdriet, schoot direct mijn hart in!

Na deze eerste kennismaking met het klooster, ben ik veel boeken gaan lezen, schoof ik regelmatig in de houten banken tijdens een dienst, heb ik gesprekken met kloosterlingen gevoerd, individuele én groepsretreats gevolgd en woonde ik diverse lezingen bij over de Benedictijnse spiritualiteit

Thuis begon ik heel eenvoudig te oefenen met stiller worden en leerde ik naar binnen keren en vooral mijzelf onder ogen te komen. In deze meditatieve momenten, die lang niet altijd gemakkelijk waren, zakte ik steeds meer van mijn hoofd naar mijn hart. Ik leerde om het 'uit te houden' met mijn onrust en stress en er niet van weg te lopen en maar door te gaan. Ik leerde álles wat zich aandient te accepteren. Naast dat ik meer rust kreeg werd ook mijn geloof versterkt en verdiept en kreeg ik een ruimere blik op geloven.

Mijn verdere ontdekkingen en proces in mijn zoektocht naar meer rust heb ik beschreven in mijn boek 'Rust, ritme, ruimte - leren van de Benedictijnse kloosterhouding'.

Tot op de dag van vandaag ben ik uitermate gefascineerd in de kloosterhouding en ben ik geboeid wat deze oude spiritualiteit ons vandaag de dag nog steeds te leren heeft. Dankbaar en, nog steeds een tikkeltje, verbaasd ben ik dat ik sinds een aantal jaar begeleider mag zijn tijdens de stilteretraites in het klooster waar voor mij alles begon!

Hoe bijzonder!

 

 

  • Mijn gezin die bestaat uit Arnold en mijn twee kinderen Boaz en Joy.

 

  • Cappucino

  • Zelfgemaakte appeltaart

  • Creatief bezig zijn

  • Tweedehands kleding

 

  • Nieuwe dingen uitproberen

  • Grapjes uithalen

Boek 'Rust, ritme, ruimte - leren van de Benedictijnse levenskunst

Na een aantal jaren kreeg ik het verlangen om zelf retreats aan te gaan bieden. Eerst in mijn retraitehuisje voor individuen, en later voor groepen. Omdat ik graag deel van waar ik enthousiast over ben en het iedere vrouw gun om vanuit rust te leven.  In 2020 is mijn boek  'Rust, ritme, ruimte - leren van de Benedictijnse kloosterhouding' uitgekomen, waarin ik beschrijf over mijn proces van stress naar rust, heb ik mensen geïnterviewd over wat hen rust geeft en heb ik oefeningen en vragen gemaakt om zelf aan de slag te gaan met het thema rust. 

 

Een retreat is een oefenplek

Benedictus van Nursia had, met het klooster, een oefenschool voor ogen. Een plek om te kunnen groeien én te bloeien. Een plek waar het gaat om zoeken, een plek waar je mag zijn wie je bent, met je mooie maar ook met je minder mooie kanten. Met de gemeenschap om je aan te kunnen spiegelen, voor steun en om jezelf in te kunnen ontwikkelen. En je kloostercel om alleen te zijn, voor zelfreflectie, gebed, studie. Een plek, weg van de hectiek van de wereld, weg van de snelheid en het oppervlakkige gepraat. Maar een plek waar stilte is, ritme, eenvoud, vaak omringd door de rustgevende natuur. 

Het is mijn persoonlijke missie om met retreats ook een oefenplek te bieden. Een plek om tot jezelf te komen, maar ook in verbinding te zijn met anderen. Een plek om te zoeken, jezelf te zijn, niets te moeten en mag zijn wie je bent. 

Ga naar je cel,

en hij zal je

alles leren

Woestijnvader Abba Mozes

 

Betekenis van mijn logo

Mijn logo staat voor je eigen kloostercel. Met binnenin een bloeiende bloem. Niet altijd zichbaar voor je buitenwereld maar wel voor jezelf en voor God.

Bij de woestijnvaders (en -moeders) die in de 4de eeuw in de woestijnen leefden, luidde het devies: 'Blijf in je cel en je cel zal je alles leren.' De cel die kloosterlingen hebben, staat gelijk aan de woestijn die je leert vol te houden, niet weg te lopen en je aandacht te richten op datgene wat er zich op dat moment afspeelt, zonder afleiding van buitenaf. 

Benedictus